من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی

ولی با خفت و خاری ، پی شبنم نمی گردم

بلا گردان آن قلبم که با زخم دو صد خنجر

به پیش هر کس و ناکس پی مرهم نمی گردم

زمین خاکیم اما غرورم کم نمی گردد

سرم در زیر بار آسمان هم خم نمی گردد

در دنیای تنهایی که لبریز است ز دیوانه

عجین سایه ی خویشم ، پی آدم نمی گردم